Hoog bezoek en ziek zijn op dit eiland

Wat ik in mijn vorige blog van 11 november al had aangekondigd was dat ik bezoek kreeg van mijn ouders, oom en tante! Zondag 13 november was het dan eindelijk zo ver, ik stond te popelen op Hato. Alleen het duurde maar, en het duurde maar… maar eindelijk zag ik ze door het witte gangetje naar buiten komen, wie geef ik als eerste een knuffel??? Wie het dichtstbij was! Mama volgens mij? Ik weet het niet eens meer, ik weet alleen dat ik super blij was om een stukje van thuis, nu voor even, bij MIJ thuis te hebben. 

Eenmaal een beetje bijgekomen bij het appartement, besloten we mijn huisje te bekeken en wat te gaan eten in Willemstad. Wat was dit gek zeg, om met je familie ergens te zijn waar ik al een klein leventje heb opgebouwd. Het voelde goed, maar ook een beetje vreemd? Ik wilde ze in een korte tijd zo veel mogelijk van het eiland laten zien. Maandag zijn we (om hun bij te laten komen van de jetlag) naar Porto Mari geweest waar we lekker hebben gezwommen, geluncht en gezellig met elkaar bij gekletst & in de avond bij Riffort wat gaan eten. Óh, als je niet zo ster bent (zoals ik) in een volledige vis met graat, staart, hoofd en ogen op je bord te krijgen, bestel dan geen ‘whole red snapper’ maar gewoon een ‘red snapper fillet’, scheelt weer wat tijd, frustratie en gedoe met fileren...

Verder hebben we nog National Park van Shete Boka bezocht, met schildpadden gezwommen bij Playa Grandi, naar Karakter geweest, Jan Thiel bezocht, met dolfijnen gezwommen (!!!!!) en weer de lekkerste bananensoep gegeten bij de Gouverneur.

Én toen was het vrijdag 18 november, mijn verjaardag, heerlijk vroeg op (05:00u) om met de bood naar klein Curaçao te gaan. Dit was een verjaardag die ik nooit meer zal vergeten. Het was zo bijzonder om mijn verjaardag in bikini te vieren, op een super wit strand, palmbomen, een heldere lichtblauwe zee en mijn familie erbij.

Deze dag hebben we met schildpadden kunnen zwemmen, een heerlijke BBQ gehad, gelachen met elkaar en genoten van dit stukje onbewoonde eiland. Eenmaal terug op (een iets groter eiland) Curaçao, hebben we thuis gegeten en ben ik verwend met allemaal cadeautjes. Zelf cadeautjes uit Nederland die mijn ouders moesten meenemen hierheen, bedankt daarvoor! Toen ik in verbinding kwam met Wifi had ik vol op felicitaties, lieve berichtjes en in het bijzonder een filmpje die mijn vriendinnetjes voor me hadden gemaakt, zo lief was dit! Ik moet toegeven dat ik hem de afgelopen week nog een paar keer heb afgespeeld om mezelf een beetje op te peppen.

Verder die week zijn we nog naar Cas Abou geweest, Playa Lagun, gegeten bij Oporto, mijn stage laten zien en taart (bolo) en limonade uitgedeeld, Kokomo beach bezocht en op maandag ons laatste diner met zijn 5e gegeten bij Osteria Rosso.

Deze week heeft mij nieuwe energie gegeven. In het begin maakte het mij in de war, de zelfstandigheid die ik hier had was ineens bijna helemaal weg en ik was weer mama’s en papa’s kleine dochter… dit voelde vertrouwd maar ik moest wel wennen. Ik kon mijn gevoel slecht in woorden uitdrukken, ik wist alleen dat het vreemd voelde om familie hier op bezoek te hebben. Je voelt je verantwoordelijk om hun het naar hun zin te maken, het eiland te laten zien en een zo goed mogelijke indruk te geven hoe ik hier leef. Maar die goede indruk kan je ze haast niet geven, je ziet veel toeristische plekken die ik zelf alleen op mijn vrije dagen zie, in het dagelijks leven ben ik onder de lokale bevolking. En dat is heel anders! Gelukkig konden andere stagiaires dit gevoel beamen en wist ik dat dit gekke gevoel niet aan mij lag. Dit heeft echter maar een paar dagen geduurd, want toen ik maandag afscheid moest nemen viel dit mij weer superzwaar. Oké Gill, huilen is nu klaar, kom op, weg rijden! Naar je eigen huis… voor je het weet zit je weer in je eigen ritme. Ik kon dit zo vaak ik wilde tegen mezelf zeggen maar pas sinds afgelopen weekend heb ik geen brok meer in mijn keel.

Op dinsdag vlogen ze terug naar het koude kikkerlandje, ik had stage en zat constant op mijn horloge te kijken tot het 5 uur was, dan wist ik dat het geen zin meer zou hebben om alsnog even naar ze toe re racen voor een laatste knuffel.

Je zou denken, weekje vakantie… daar knap je wel van op. Oh jazeker, behalve als er dan een mug moet zijn die besmet is (of het nu zika is, dengue of die andere) ik ben in ieder geval ziek. Koorts, knallende hoofdpijn, misselijk, duizelig, spierpijn en sinds zaterdag helemaal onder de rode uitslag. Ken je dat, dat je met -10 buiten hebt gelopen, thuiskomt, en een té hete douche neemt… dat branderige bijna pijnlijke gevoel? Dat, dat heb ik helaas over mijn lichaam verspreid zitten.

Ik heb mij ziek moeten melden van stage, waar ik super erg van baal. Enige pluspunt is dat het hier al bijna een hele week slecht weer is en ik dus geen stranddag mis, alleen wel het concert van Lil wayne…

Ach gezondheid gaat voor, ik duik weer even voor de verandering mijn bedje in met een boek en dan wens ik jullie alvast een goede week! Tot de volgende blog. X