Kultura di Curaçao

Het is alweer de 11e van de 11e (Sint-Maarten). Dat betekent voor veel mensen in Nederland (en ook hier), het begin van de Carnaval. Hier is vanavond ook een feest om de 11e van de 11e te vieren, maar mij niet gezien bij dat Hollandse mee zing gedoe en gekke verkleedfeestjes. Voor mij betekend de 11e van de 11e dat ik over een week jarig ben en ik na mijn avonddienst een ander feestje pak of ik duik lekker mijn bedje in… (oma gill is gewoon vaak moe na haar avonddienst, sorry not sorry!).  

Om mijn andere blog te vervolgen, ik heb anderhalve week geleden op het puntje van Curaçao gestaan! Bloed, (hopi) zweet en nog nét geen tranen kostte het mij om boven op de berg te komen. Maar éénmaal boven vergat ik mijn vermoeidheid, trillende benen en een bezweet lichaam. Wauw, dit was zo vet om te doen, dit is niet mijn laatste keer geweest dat ik bovenop de berg heb genoten van het uitzicht kan ik jullie vertellen! Terug bij de auto’s wisten we niet hoe snel we ergens de zee of een zwembad in moesten om af te koelen en onze verbanden kcal. (dat zijn er ongetwijfeld heel veel geweest) er weer bij te eten.

Na 1 dagje vrij begon er weer een nieuwe stage week voor mij, maar dit was een andere week dan normaal, deze week was het “siman di kultura” (de week van de cultuur) op Curaçao.  

Mijn stage liet deze week niet zomaar voorbijgaan, zoals alle lokale hier op het eiland. Alles werd versierd en er was een afwijkende weekplanning die in het teken stond van de Curaçaose cultuur, geschiedenis en keuken.

Maandag zijn we naar de vlakte van San Pedro geweest om kadushi te plukken, dit is een soort cactus, ze gebruiken een klein deel van deze plant om soep van te maken. In de middag werd uitgelegd wat de handelingen zijn om deze soep te maken. Deze dag heb ik “chukulati i letter” (chocolademelk en letter) gedronken en gegeten. De chocolademelk wordt gemaakt van volle melk, cacaopoeder, suiker en kaneelpoeder. De ‘letter’ is altijd de letter S, deze wordt gemaakt van pinda’s en héél veel suiker (haha), het is de bedoeling dat je hem doopt in de ‘chukulati’.

Dinsdag hebben we in de ochtend naar de film ‘Tula’ gekeken, degene die de slaven heeft bevrijd. In de middag zijn we naar Landhuis Knip geweest, dit is een Landhuis wat omgebouwd is tot museum over de slavernij en Tula. Hier kregen we ‘awa di lamunchi’ en ‘repa di pampuna’, awa di lamunchi is letterlijk vertaald: water met limoen, maar in de praktijk gooien ze er ook nog graag een kwart kilo suiker in, maar is wel lekker en dorstlessend! Repa di pampuna (pannenkoek van pompoen) is een pannenkoek gemaakt van meel en pompoen, ook erg lekker!

Deze dag werd ook de kadushi gemaakt, ik sta overal voor open om te proeven en tot nu toe vind ik alles best lekker wat ik hier heb geproefd máár die kadushi hoef ik niet meer… het smaakt naar brandnetel thee (en dat is niet eens zo vies) maar de textuur van de soep… het is serieus net snot. Ik nam een hap en me lippen zaten aan elkaar gekleefd, dit was echt niet lekker!!! Ik wil bijna vies zeggen, maar ik wil het culturele eten niet beledigen…

Buiten de culturele uitstapjes en keuken, ben ik deze week ook begonnen met het organiseren van het sinterklaasfeest op mijn stage, ben ik van auto geswitcht en heb ik in het weekend de grot van Hato bezocht. Deze ‘Kueba di Hato’ stond op mijn to do list wat ik hier wilde doen, en dat was zeker de moeite waard! We hadden een rondleiding genomen om zo ook nog eens wat te kunnen leren, wist je bijvoorbeeld dat de poepjes van vleermuizen naar een typische coffeeshop ruiken? En dat algen eigenlijk zwart zijn maar door het zonlicht groen worden? Jaja, ik ben ook zeker educatief bezig hier.

Nog even over mijn andere auto, ik heb nu voor dezelfde prijs een auto die er 100x beter uitziet, ruikt, rijd, automaat heeft én (echt een must) airco! Yes, ik kom niet meer bezweet aan op stage en kan ik na het strand lekker afkoelen op de terugweg naar huis. Wat alleen jammer is, is dat ik in de eerste paar dagen al een lekke band had, gelukkig heb ik hier al veel lekker banden om mij heen meegemaakt en wist ik hoe ik die reserveband eronder moest krijgen. Lekke banden zijn hier namelijk niet zo gek met het soort onderhoud, de wegen en de temperaturen. Het is alleen vervelend wanneer je het overkomt en je moet met deze temperaturen, tussen het zweet door, je reserveband erop zetten.

Afgelopen maandag heb ik een skypegesprek gehad met mijn begeleider uit Nederland, normaal is dit natuurlijk face to face, maar dit keer kon dat niet zo makkelijk op zo’n afstand. Het was gek om te zien dat mijn begeleider met een dik vest en een sjaal, mij aan het vertellen was dat ik mijn eerste schoolopdrachten gehaald heb en mij vragen aan het stellen was over mijn stage. Voor mijn gevoel is het nog steeds zomervakantie, dus het is moeilijk te geloven dat het daar al onder de 5 graden is geweest…

Verder heb ik deze week, tussen mijn avonddiensten door, een BBQ gehad met mijn collega’s. Weer lekkere Antilliaanse hapjes geproefd en genoten van (heel veel) eten! Het lekkerste wat ik tot nu toe hier heb gegeten is de red snapper, kaasballetjes en de pompoenpannenkoekjes. Ik moet het wel met mate eten, anders pas ik over 2,5 maand niet meer in de vliegtuigstoel…

Op deze BBQ had ik weer eens één van mijn 100 besef momentjes. Ik genoot echt van het met elkaar, langs het water Barbecueën, praten, heel veel lachen en eten. Het is moeilijk om dit in Nederland te doen gezien het weer, maar eigenlijk moeten we een manier vinden dat we meer met elkaar praten, lachen, eten en genieten van elkaars gezelschap. Hoe fijn zou het zijn om bijvoorbeeld alleen al het weekend (ongepland!) af te sluiten met je familie en/of vrienden met een hapje, drankje?  Ik sprak een lokale vrouw, zij woont in haar eentje, ze vertelde mij dat ze altijd kookt voor meer personen, voor als er iemand langs komt ze altijd eten aan kan bieden. En als niemand langs komt, heeft ze wat te eten voor de rest van de komende dagen… Hoe leuk en vooral gastvrij is dit?! Hoe zou het komen dat wij in Nederland dit veel minder hebben? De mensen hier zijn veel toegankelijker, hebben minder stress en genieten (naar mijn idee) een stuk meer. Dit is iets wat ik zeker zal missen wanneer ik weer terug ga naar huis!

MAAR, morgen ga ik nog even genieten van een dagje strand en dan komt er zondag eindelijk een vliegtuig aan op Hato, waar ik super erg naar uit kijk! Eindelijk een stukje van thuis hierzo! Mama, tata, tanta i tio, ik kan niet wachten om jullie een week lang te knuffelen en het eiland samen rond te gaan!!!