Papia papiamantu ku mi
17 december 2016 - Westpunt, Nederlandse Antillen
Zo, jeetje wat gaat de tijd snel, maar volgens mij heb ik dat al meerdere keren gezegd…
Maar nu ik weer aan een stukje tekst wil beginnen moet ik serieus mijn agenda erbij pakken om jullie goed te kunnen vertellen wat ik allemaal heb gedaan de afgelopen weken. Ja weken ja, het is morgen alweer een maand geleden dat ik mijn verjaardag heb gevierd op Klein Curaçao!
Er zijn periodes dat je thuis mist. Thuis spreken vriendinnen af, skype ik met vriendinnen die gezellig met een dekentje op de bank zitten met een supergrote mooie kerstboom op de achtergrond, skype ik met een huis vol visite voor me vader die jarig was (in de hoop dat mijn traan over mijn wang niet te zien was op de telefoon van mijn moeder). Het is niet dat ik er hier om huil, maar het houd je bezig en op sommige momenten mis ik iemand die mij een knuffel geeft en ik weet dat het goed zit.
Sommige vriendinnen of ook familie leden spreek of zie ik dus soms wéééken niet, soms zelfs maanden! Máár het grote verschil is dat je wel weet dat het kán, nu weet ik dat het onmogelijk is, en dat maakt het moeilijk. Zie het als een stuk chocolade, of een biertje (voor de mannen onder ons) die je jezelf verbiedt, dan krijg je er juist zin in en denk je er veel aan…
Maar, ik krijg een boost door dat mijn stage goed verloopt en ik op mijn hokjes kalender de dagen wegkras van december. Voor de duidelijkheid, ik blijf wel genieten van de momenten die ik hier heb, zeker!
Een paar dagen na dat mijn bezoek weg was kwamen er 2 zusjes naar Curaçao die ik ken van de hockey, en dit was zo leuk! Eindelijk gesprekken met mensen, over dingen die je niet kan delen met de (ook hele leuke) mensen die ik hier heb ontmoet. We zijn lekker uit eten geweest, fullmoon party gehad en verschillende stranden laten zien. Op één of andere manier heeft mij dit ook weer nieuwe energie gegeven.
5 december was ook zeker sinterklaas hier in het land, samen met de andere stagiaire van mijn stageplaats hebben wij een sinterklaasfeest georganiseerd en dit was zeer geslaagd! Nederland kan nog eens wat leren van die vrolijke sinterklaasliedjes hier!
Die week heb ik weer nieuwe restaurantjes ontdekt, was er een gezellige kerstmarkt bij ons in de straat en is hier de gewonnen battle van Rico mij zeker niet ontgaan!
Afgelopen week was weer een hele drukke week van stage en schoolwerk. Veel mensen sturen mijn apjes hé, dat ze zo jaloers zijn op mij. Ik ontken niet dat mijn weekenden zeker ideaal zijn wanneer er geen regen is (anders verveel je, je hier toch echt…). Máár, ik heb gewoon 4 dagen stage in de week, probeer de gemiste lessen bij te houden via contact met klasgenootjes en zit aan verschillende deadlines vast. En ik kan je zeggen, dat is knap lastig op zo’n afstand. Het kost me vel tijd en energie om opdrachten zelf uit te pluizen en de getypte + geschreven aantekenen van klasgenootjes te ontcijferen, te kunnen plaatsen en ordenen. Natuurlijk is het mooi dat ik mijn deuren opendoe en ik de zee zie en vaak de zon gelijk op mijn gezicht heb staan maar het is voor mij niet lang leven de lol en een fles grey goose. Ik neem mijn stage heel serieus en ik wil hier weg gaan met een super ervaring maar geen weggegooid stage jaar!
Om terug te komen op mijn titel van deze blog: Papia Papiamentu ku mi, praat Papaiamtens tegen mij.
Ik leer steeds meer, ik spreek het niet vloeiend maar ik begrijp een heleboel… dus ik word niet meer voor de gek gehouden op mijn stageplaats door cliënten en ik begrijp de gekste gesprekken… dit voelt goed! En hierdoor krijg je ook respect van de lokale bevolking. Maar de titel slaat ook nog ergens anders op. Gister was ik uitgenodigd voor het kerstdiner van mijn stage. De cliënten hadden familie uitgenodigd en eventjes voelde ik weer die traan opkomen van het gemis van mijn familie in Nederland. Maar dat was al snel verdwenen door de gezelligheid, de warmte van iedereen en het goede eten, ik voelde me zó welkom! En daar komt tie: toen het concert van KennyB, waar de tekt uit het liedje ‘praat Nederlands met me’ ook werd gezongen met ‘papia Papiamentu ku mi’. Dit was weer iets leuks!
Vandaag start ik me dag met de aanmaak koffie, zometeen een workout in de sportschool en dan lekker chille met de billen in het witte zand van hier, want het is goed weer!
Bon wikent!
Maar nu ik weer aan een stukje tekst wil beginnen moet ik serieus mijn agenda erbij pakken om jullie goed te kunnen vertellen wat ik allemaal heb gedaan de afgelopen weken. Ja weken ja, het is morgen alweer een maand geleden dat ik mijn verjaardag heb gevierd op Klein Curaçao!
Er zijn periodes dat je thuis mist. Thuis spreken vriendinnen af, skype ik met vriendinnen die gezellig met een dekentje op de bank zitten met een supergrote mooie kerstboom op de achtergrond, skype ik met een huis vol visite voor me vader die jarig was (in de hoop dat mijn traan over mijn wang niet te zien was op de telefoon van mijn moeder). Het is niet dat ik er hier om huil, maar het houd je bezig en op sommige momenten mis ik iemand die mij een knuffel geeft en ik weet dat het goed zit.
Sommige vriendinnen of ook familie leden spreek of zie ik dus soms wéééken niet, soms zelfs maanden! Máár het grote verschil is dat je wel weet dat het kán, nu weet ik dat het onmogelijk is, en dat maakt het moeilijk. Zie het als een stuk chocolade, of een biertje (voor de mannen onder ons) die je jezelf verbiedt, dan krijg je er juist zin in en denk je er veel aan…
Maar, ik krijg een boost door dat mijn stage goed verloopt en ik op mijn hokjes kalender de dagen wegkras van december. Voor de duidelijkheid, ik blijf wel genieten van de momenten die ik hier heb, zeker!
Een paar dagen na dat mijn bezoek weg was kwamen er 2 zusjes naar Curaçao die ik ken van de hockey, en dit was zo leuk! Eindelijk gesprekken met mensen, over dingen die je niet kan delen met de (ook hele leuke) mensen die ik hier heb ontmoet. We zijn lekker uit eten geweest, fullmoon party gehad en verschillende stranden laten zien. Op één of andere manier heeft mij dit ook weer nieuwe energie gegeven.
5 december was ook zeker sinterklaas hier in het land, samen met de andere stagiaire van mijn stageplaats hebben wij een sinterklaasfeest georganiseerd en dit was zeer geslaagd! Nederland kan nog eens wat leren van die vrolijke sinterklaasliedjes hier!
Die week heb ik weer nieuwe restaurantjes ontdekt, was er een gezellige kerstmarkt bij ons in de straat en is hier de gewonnen battle van Rico mij zeker niet ontgaan!
Afgelopen week was weer een hele drukke week van stage en schoolwerk. Veel mensen sturen mijn apjes hé, dat ze zo jaloers zijn op mij. Ik ontken niet dat mijn weekenden zeker ideaal zijn wanneer er geen regen is (anders verveel je, je hier toch echt…). Máár, ik heb gewoon 4 dagen stage in de week, probeer de gemiste lessen bij te houden via contact met klasgenootjes en zit aan verschillende deadlines vast. En ik kan je zeggen, dat is knap lastig op zo’n afstand. Het kost me vel tijd en energie om opdrachten zelf uit te pluizen en de getypte + geschreven aantekenen van klasgenootjes te ontcijferen, te kunnen plaatsen en ordenen. Natuurlijk is het mooi dat ik mijn deuren opendoe en ik de zee zie en vaak de zon gelijk op mijn gezicht heb staan maar het is voor mij niet lang leven de lol en een fles grey goose. Ik neem mijn stage heel serieus en ik wil hier weg gaan met een super ervaring maar geen weggegooid stage jaar!
Om terug te komen op mijn titel van deze blog: Papia Papiamentu ku mi, praat Papaiamtens tegen mij.
Ik leer steeds meer, ik spreek het niet vloeiend maar ik begrijp een heleboel… dus ik word niet meer voor de gek gehouden op mijn stageplaats door cliënten en ik begrijp de gekste gesprekken… dit voelt goed! En hierdoor krijg je ook respect van de lokale bevolking. Maar de titel slaat ook nog ergens anders op. Gister was ik uitgenodigd voor het kerstdiner van mijn stage. De cliënten hadden familie uitgenodigd en eventjes voelde ik weer die traan opkomen van het gemis van mijn familie in Nederland. Maar dat was al snel verdwenen door de gezelligheid, de warmte van iedereen en het goede eten, ik voelde me zó welkom! En daar komt tie: toen het concert van KennyB, waar de tekt uit het liedje ‘praat Nederlands met me’ ook werd gezongen met ‘papia Papiamentu ku mi’. Dit was weer iets leuks!
Vandaag start ik me dag met de aanmaak koffie, zometeen een workout in de sportschool en dan lekker chille met de billen in het witte zand van hier, want het is goed weer!
Bon wikent!
Wij vieren dus ook een andere kerst dan dat we gewend zijn geen cadeau's onder de boom hahaha etc etc. Leuk dat je deel hebt mogen nemen aan het kerstdiner met de locaals weer een ervaring rijker.
Hele dikke knuffels en fijne kerstdagen in je bikini denk aan ons wij zitten met de kachel en fleece truien aan.
Nog een dikke 6 weken dan kunnen we huggen xxx LY.
Wederom een leuk verhaal met geweldige ervaringen!
Ook is het goed om te horen dat je zo spontaan wordt opgevangen door de lokale bevolking met name de cliënten dat moet je zeker goed doen.
En die traan is er niet alleen bij jou ook hier vloeien de waterlanders rijkelijk na het lezen van jou ervaringen
Geniet nog maar lekker van iedere dag, want het is zo 30 januari
Pap xxx
Hoe krijg je het toch iedere keer weer voor elkaar om zo n leuk stuk te schrijven echt heel leuk om te lezen, net of je er zelf een beetje bij bent.
Fijn dat je zo wordt opgevangen door de mensen en dat je de taal al een beetje leert.
Geniet nog van al het moois want voor je het weet zit je weer in je koude kikkerlandje.
Net wat je moeder zegt wij zitten hier in een dikke trui met de kachel aan.
Fijne dagen
Dikke kus Willem en Joke