Siman tres

Hoihoi allemaal!!!

Ik zit nu precies drie weekjes op het eiland en ga het nu redelijk beseffen… vorige week heb ik een week avonddienst gedraaid op stage en deze week een week dagdiensten.

Wat er allemaal op mij af is gekomen deze weken is nog steeds moeilijk onder worden te brengen, zet zijn leuke dingen, leerzame dingen, spannende dingen en vooral uitdagende dingen.

Ik probeer veel uit te leggen hoe ik me nou voel, vaak krijg ik een berichtje terug ‘kan ik begrijpen’, vandaag kreeg ik van iemand een berichtje die zei ‘ik wil je proberen te begrijpen, maar helemaal zal ik het niet’ Juist! Dat heeft me aan het denken gezet, het is echt niet beschrijven wat ik hier beleef qua gebeurtenissen en gevoelens.

Wat ik wel weet is dat Curaçao een land is vol inspirerende bronnen voor mij. Ik leer mezelf enorm kennen hier. Neem nou het voorbeeld van afgelopen donderdag, misschien hebben jullie het meegekregen van het nieuws, maar ik zal even kort uitleggen wat er gebeurde: afgelopen donderdag was ik lekker vrij, zoals haast elke ochtend ben ik vroeg wakker, pakte mijn pannetje, vulde het met water en zetten het op de kookplaat voor mij o zo niet heel lekkere oploskoffie. Eenmaal uit de douche is het water meestal al gekookt (of bijna), nou deze keer niet. Ik liep naar mijn metertje aan de muur en die was helemaal uit, in paniek (ja zo kan ik dus echt daarop reageren) belde ik mijn huisbaas die zei: “Ja dushi, ze zijn bezig met stakingen hé… niemand op het eiland heeft meer elektriciteit, ik: hoe lang gaat dat duren?!, zij: ja meisje ik werk niet bij de overheid, dat weet ik niet.”  En toen was er paniek bij Gill, woensdag avond heb ik allemaal inkopen gedaan bij de AH (lees: dure inkopen!) dat kon ik dus allemaal gaan weggooien... kip, kwark, hüttenkäse, vlees, beleg en wel het minst erge vond ik dan die oploskoffie… Ik ben naar de sportschool gegaan waar de apparaten en airco nog wel werkte op generatoren en eenmaal thuis, (ja ik noem het nu wel echt mijn thuis) zag ik dat bijna iedereen vrij had van stage door de staking, dat betekende maar één ding en dat was naar het strand.

Op het strand had ik twee boterhammen bij me met ongeveer 500 gram kipfilet (vond het zonde om weg te moeten gooien) en maakte iedereen mij bang dat het nog weleens 3 dagen zou kunnen duren. Aangezien iedereen zijn eten had kunnen weggooien moesten we gedwongen uit eten, er hing geen goede vibe maar toen iedereen zijn eten op had begon ineens de muziek weer te spelen en zag ik door het licht wat ik op mijn bord nog had liggen, ‘jaaaa, we hebben weer elektriciteit!’

Thuis was alles oké, klein weekje later (nu) is nog steeds alles oké, waarom heb ik me die dag zo druk gemaakt om zoiets? Oké in Nederland zou zoiets nooit kunnen gebeuren, maar dat maakt het juist nou hier een beetje leuk. Zaterdag had ik ook avonddienst, wanneer het rustig werd raakte ik aan de praat met een collega, dit gesprek heeft mij erg aan het denken gezet en heeft mij laten inzien dat ik hier mezelf totaal ga leren kennen, ik vind het zo bijzonder idioot dat ik deze stap heb gemaakt wanneer ik een ‘down’ momentje heb, maar nu ik dit zit te typen op mijn balkon met uitzicht op de zee en het niet meer te warm is om (in de schaduw) buiten te zitten, voel ik me vereerd en trots dat ik deze stap heb genomen. Zondag heb ik nog genoten van een heerlijk ontbijtje bij BijBlauw en gezwommen met de vissen bij de Grote Knip, hoe bedoel je ik verleg mijn grenzen. Letterlijk en figuurlijk.

Pasa felis a nochi, bon drumi!