Jobs fill your pocket, adventures fill your soul.

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik een training zou hebben op Hato met mijn stage, en wat was dit een leuke ervaring!

Iedereen werd (heel goed!) in de schmink gezet en we moesten spelen dat we een slachtoffer waren van een vliegtuigongeluk. We moesten een vliegtuig in en iedereen begon te gillen, de ene moest dood spelen, de ander moest paniekerig worden en ik was een stewardess die aan de brandweer moest vertellen dat ‘eerst al mijn passagiers veilig eruit moesten’. Af en toe leek het zo echt dat ik een klein beetje in paniek raakte (ssstt, heb ik niet laten merken hoor). Was leuk om een keer stewardess te spelen en mijn verwondingen door het roe kruis te laten verzorgen.

Ik vroeg alleen nog zo: gaat dit nepbloed uit mijn kleren?! Uhm ja, jazeker señorita, nou nee señor want mijn BH is nu rood/roze in plaats van geel met witte stipjes…

Achteraf kregen we een Curaçaose maaltijd: stoba. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat gerecht nog niet had geprobeerd, niet dat het er vies uit ziet maar omdat ik niet goed weet wat ze in lokalen restaurantjes hierin doen… maar het proefde als het draadjesvlees van mijn oma, en dat vind ik heel lekker, dús ook de stoba vond ik superlekker! Ik ga toch vaker iets (anders) uit de lokale keuken proberen. Mijn lievelings tot nu toe is toch echt de red snapper met funghi en pan dushi (zoete broodjes met een paar rozijnen erin).

Zoals veel van jullie weten is dat ik thuis graag kook, zowel een feest van mijn ontbijtjes maak als baksels uit de oven als tussendoortje en vaak nieuwe gerechten uitprobeer en mijn ouders als proefkonijn neem. Mijn beste maatjes hierbij zijn mijn keukenweegschaal, maatbeker en oven. Laat ik die drie dingen hier nou net niet hebben. Hierdoor moet ik creatief zijn en blijf ik experimenteren, maar heb al vaak een verprutst havermout ontbijtje in de prullenbak moeten gooien.

Nou ik blijf even in de eetsfeer, vorige week was ‘restaurantweek’ in Curaçao. 55,- NAF voor een drie gangen menu, dit moest ik natuurlijk ook even meemaken. Als voorgerecht had ik carpaccio, als hoofdgerecht de red snapper (jaja) en als nagerecht stroopwafelijs. Dit was hopi dushi. Nu ik het over die guldens heb, ik krijg zo vaak de vraag: “He Gill hoe is het nou he, om met ons oude geld weer te moeten betalen?” Dat is het dus niet mensen… de Antilliaanse gulden is heel anders dan die guldens die wij kennen van vroeger, maar onze Willem staat er wel met zijn hoofd op.

Na een leuke stage week, was het tijd voor weer iets nieuws te zien: playa Grandi. Wauw! Gewoon tussen de schildpadden zwemmen (en tussen de dode vissen want daar komen ze op af, maar dat ter zijde), dit was zo vet om te doen en hier ga ik zeker nog een keer terug!

Die dag vertelde iemand mij ook over ‘het verlaten resort’, ik was zo enthousiast dat ik dit de volgende dag gelijk ben gaan bekijken. Wat super zonde dat dit resort helemaal leeg staat, het uitzicht is fantastisch en het ligt aan een spierwit strand en een heldere blauwe zee. Het was wel een beetje creepy, er waren babyfoto’s met doodskruizen erdoorheen getekend, er vlogen vleermuizen en er waren teksten als: time = running out. Maar als jij dit leest en je wilt een uitdaging aangaan, ik zeg: zet hier een mooi resort neer en je bent helemaal binnen. Trust me.

Dit verlaten resort ligt vlak bij 'Santa Martha view', ook dit is onwijs mooi om te zien en in de verte de Christoffelberg te zien liggen.

Ik had trouwens een lekker lang weekend, dus ik had samen met iemand een leuk idee om naar Baoase te gaan, een supermooi resort waar je geweest moest zijn, en een dagkaart kost 15 dollar.

Wij zijn binnen, kijken om ons heen en denken hmmm… 15 dollar geloven we niet helemaal, met even navragen was het tóch 50 dollar, zonder eten en drinken… Vriendelijk zijn we weggegaan en gezegd dat we nog wel een keertje terugkomen (waarschijnlijk wanneer de stufi is gestort en ik aan het einde van mijn 5 maanden genoeg geld heb om zoiets te doen), haha! Het is toen maar bluebay geworden, ook supermooi, weer iets nieuws en een lekker dagje gehad.

Deze week was weer een leuke stage week, veel mogen zien en doen. Ik krijg steeds meer verantwoordelijkheid, taken en ik zie elke week weer als een nieuwe grote uitdaging. Vandaag hebben we afscheid genomen van een cliënt die 4 maanden opgenomen is geweest. Zo goed gevoel geeft het mij om hem opgelucht, zonder verslaving, mét een grote smile weg te zien gaan. Een stuk bolo (taart) en (mier)zoete siroop hoort hier natuurlijk wel bij.

Om nog even terug te komen op mijn titel van deze blog: Jobs fill your pocket, adventures fill your soul.

Ik ben één van de weinig, of misschien wel de enige? Die geen stagevergoeding krijgt. Veel mensen zeggen: zo! wat kut voor jou zeg, of: pfff dat is echt erg! Natuurlijk, een stagevergoeding is mooi meegenomen en ik ben echt wel een klein beetje jaloers wanneer iemand zeurt dat hij/zij een cheque van 600NAF kan inwisselen, maar het zo lang duurt bij de bank.​..

Maar ik ben hier om te leren, leren op professioneel gebied en persoonlijk vlak. En dit doe ik, ik leer mezelf hier heel goed kennen. Ik heb de ruimte om over dingen na te denken en kom tot veel nieuwe inzichten.

Eventueel sparen kan ik ook als ik terug ben, maar dit is een levenservaring wat ik nooit meer zal vergeten. En als iemand zegt: jij bent saai, ga je weer niet mee uit! Dan denk ik, ik ben niet saai, ik ben dit avontuur aangegaan (dat is alles behalve saai) en ik ben er trots op.

Dit weekend heb ik avonddienst, dus kan ik inderdaad weer niet mee een feestje pakken, maar en komen nog genoeg feestjes. & ik zie het als een feestje dat ik zondag eindelijk de Christoffelberg ga beklimmen, ik heb hier zo veel zin in!