De eerste dagen op dushi-eiland

Bon dia!

Op zondag middag voor mijn vertrek heb ik afscheid genomen van mijn lieve vriendinnen en familie die een lekker glaasje Bleu Curaçao kwamen drinken bij mij thuis. Wat vond ik dit een gek gevoel, tijdelijk afscheid nemen, maar het was geslaagd! De maandag stond in het teken van mijn koffers inpakken, laatste dingentjes regelen, nog een bezoekje aan de sportschool voor mijn laatste work out in mijn vertrouwde fitness en natuurlijk nog wat quality time.

Voordat we onderweg waren naar Schiphol ging het nog best wel goed met mij, maar in de auto werd ik toch een beetje misselijk, beetje gespannen, brok in me keel en toch wel ergens de zin hebben om dit avontuur aan te gaan.

Ik wist dat het afscheid nemen op Schiphol niet makkelijk zou zijn, maar wat heb ik me even rot gevoelt zeg! Zelfs in het vliegtuig kon ik makkelijk een aantal keer in huilen uitbarsten. Is dit wel echt iets voor mij? Moet ik dit wel doen? Ik laat allemaal mensen achter, kan ik dit allemaal wel?

Van mijn vriendinnen heb ik een superleuk boek gekregen, volgeplakt met allerlei (beschamende) foto’s, teksten, tips en ideeën voor op het eiland. Op mijn afscheidsfeestje zei ik heel cool dat ik dit boek wel ging lezen in het vliegtuig (tja, had toch 10 uur de tijd) maar toen ik eenmaal in het vliegtuig zat vond ik dit toch maar niet zo’n goed idee, ik wilde het boek nog wel kunnen lezen en niet dat al de teksten waren weggevaagd door mijn tranen. Dusss die bewaar ik even voor als ik wat langer op het eiland ben.

De vlucht duurde laaaaang… plus nog even een stop op Bonaire (ook toen kon ik wel janken en willen mee gaan met de passagiers die van hun vakantie weer naar Amsterdam vlogen). Maar dit heb ik niet gedaan, aangekomen op Curaçao, stapte ook ik uit met nog 80 andere stagiaires.

Eenmaal onze koffers (50 kilo in je eentje is best lastig tillen trouwens!) werden we in busjes gepropt, ja echt gepropt! Om naar de welkomstborrel te gaan en daarna werden we naar de huizen gebracht.

Wauwie, wat een uitzicht en leuk kamertje voor mij alleen. Ik was blij maar kon nog steeds wel elk moment in huilen uitbarsten, hallo wat was er met mij aan de hand?!

Ik had honger, toch wel misselijk, was supermoe en zat er echt doorheen. De eerste nacht was niet leuk: vreemde geluiden, bloedheet en een irritant gepiep van een apparaat in mijn kamer wat ik niet kon stoppen. Eenmaal (weer) wakker, het eerste ontbijtje bij de kiosk in de straat gehad: banaan met een bakje yoghurt, ach je moet wat hé.

Toen begon het regelen van het papierwerk voor de vergunning om op het eiland te zijn, dit duurt een tijdje maar het is nu in gang gezet maar ben eigenlijk nog steeds niet legaal in dit land (bad-ass).

Toen werd het tijd om even rond te kijken waar ik eigenlijk de komende vijf maanden ga zijn, hier, op dushi-eiland. Het voelt eigenlijk nog als een vakantie en dat ik over twee weekjes gewoon weer in het vertrouwde kikkerlandje zal zijn.

Ik ben met mijn buurtjes ergens lekker gaan lunchen met uitzicht op Otrabanda en de pondjesbrug die een aantal keer open en dicht gaat (zo leuk vind ik die brug!).

En toen besefte ik dat het helemaal niet zo gek is dat ik me zo raar voel(de). De eerste 24 uur: het was ineens wel heel echt dat ik weg ging van huis, die super lange vlucht, aangekomen met 6 uur tijdverschil, envelop in je handen geduwd wanneer en hoe laat ik naar me stage moet voor het contract, hup busje in, borrel, je huis zien, alleen maar nieuwe en vreemde mensen om je heen, allemaal informatie die je maar moet onthouden, het klimaatverschil en het besef dat je hier een leventje moet op gaan bouwen.

De eerste dagen staan gewoon in het teken van alles regelen en organiseren, de eerste grote boodschappen moeten gedaan worden, de huurauto regelen, (moet nu wel zuinig aan doen met de benzine omdat op heel het eiland de benzine op is, kan alleen hier gebeuren toch? Haha) contracten tekenen en van mijn huisje, MIJN huisje maken.

Ik moet zeggen dat ik mij nu wel wat meer thuis voel, ik heb me foto’s opgehangen en mijn kastjes en koelkast zijn gevuld met mijn boodschapjes en spulletjes.

Donderdagmiddag ben ik met een aantal bij Saint tropez geweest, dit is een pool met verschillende lounge banken, ligbedjes en een uitzicht over de zee. Heel relaxt!

Vrijdag ben ik op mijn stage geweest om het contract te ondertekenen, voorstellen aan mijn collega’s en korte afspraken te maken. De eerste twee weken zal ik van 8 tot 5 stagelopen en daarna komen de wisselende diensten. Ik was alleen ‘te netjes’ gekleed: “ey dushi, een jeans is gewoon oké”.

Pff... laat ik nou 4 (hele lekkere dunne) pantalons bij me hebben en 1 jeans… dat wordt verplicht shoppen. Maar, ik heb er zin in!!

Oh ja, een auto huren op het eiland is wel een must! Maar het op tijd krijgen van een verzekerde auto met reserveband moet je wel gewoon wat geduld voor hebben… ik rij nu in een tijdelijke bak en hoop één deze dagen mijn huurauto te krijgen (zou zaterdag worden maar het is tenslotte al weer zondag ochtend) poko poko zeggen ze hier dan.

Vrijdag avond was er een fullmoon party op het eiland, ja… daar moet ik eventjes kijken natuurlijk! Dit was een superleuk feest, relaxte sfeer hing er overal en iedereen danste. Ik heb het naar mijn zin gehad, half 5 was een mooie tijd om even lekker mijn bedje in te duiken. De volgende ochtend voelde ik mij kiplekker (hallo, sea view!) En dagje strand gehad en lekker bij een lokaal restaurantje gegeten.

Nu is het zondag ochtend, een week geleden was ik bezig met de voorbereidingen van mijn feestje en nu zit ik met mijn deuren open, met een bak oploskoffie met water gekookt uit een pannetje, de ventilator op stand 7854 gericht op mij, dit verhaal te typen. Het is nu bijna 9 uur hier en vandaag ga ik naar Playa Lagun, een baai aan de andere kant van het eiland. Met een groep gaan wij drie kwartier rijden om hier te komen, ik ben benieuwd!

Ik probeer stil te doen want de buurtjes slapen nog, 11 uur hebben wij afgesproken, zal ik een bezoekje brengen aan de sportschool en een abonnement af gaan sluiten? Hmmm… ik kijk nog even! Poko Poko.